«Σε μία εποχή…» (2)

• Σε μία εποχή όπου το μικρομεσαίο κοινωνικό στρώμα κυριολεκτικά αφανίζεται, βιώνοντας βάναυσα μία ιδιόμορφη έκφραση ολοκληρωτισμού: αυτή του μεταμφιεσμένου με το μανδύα του νεο-φιλελευθερισμού…
• Σε μία εποχή όπου οι προνοιακές δομές (αυτό πλέον ηχεί σαν το «πιο σύντομο ανέκδοτο») κατέρρευσαν υπό το βάρος της δημοσιονομικής κρίσης...
• Σε μία εποχή όπου οι ρατσιστικές αντιλήψεις και εκδηλώσεις έχουν φθάσει σε επίπεδα προετοιμασίας αιματηρών κοινωνικών συγκρούσεων…
• Σε μία εποχή που η εκφορά και μόνο των «ξύλινων» νεοταξικών όρων (όπως «ευρωπαϊκό όραμα», «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», «ευρωπαϊκή συνοχή» ή «κοινωνικό κράτος») παραπέμπει σε σύγχρονες μορφές κρεματορίων (κάτι ανάλογο με το ARBEIT MACHT FREI)…
• Σε μία εποχή πλήρους ανυπαρξίας κράτους δικαίου, όπου η κοινωνική ευαισθησία έχει υποστεί συναισθηματική πάρεση και τα όριά της συγχέονται με εκείνα μιας «ανθρωπιστικής» σήψης...
• Σε μία εποχή πλήρους ανάπτυξης ενός υποκριτικού τύπου ενδιαφέροντος (όπως αυτό που αναπτύσσεται μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, πρεσβείρων διαφόρων διεθνών ανθρωπιστικών οργανισμών –συνήθως μελών πλουσίων οικογενειών που ελέγχουν την τύχη του πλανήτη–, και άλλων παρόμοιων αντιπροσώπων, στην υποσυνείδητη προσπάθειά τους να εξιλεωθούν για τα δεινά που προκαλούν οι άλλες τους δραστηριότητες) εκ μέρους των τεχνολογικά προηγμένων κρατών–υπερδυνάμεων έναντι ελεγχόμενα αναπτυσσόμενων επιλεγμένων χωρών, όπου αντί να δοθεί έμφαση στη βελτίωση των απαράδεκτων συνθηκών διαβίωσης των ντόπιων κατοίκων, κατασκευάζονται φτηνοί φορητοί υπολογιστές που αντέχουν στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης αυτών των λαών (βλέπε: φορητός υπολογιστής των 100 δολαρίων –OLPC– που διακρίνεται για την ιδιαίτερη αντοχή του σε σκληρές συνθήκες χρήσης)...
• Σε μία εποχή που η φορολογική δικαιοσύνη έχει μεταλλαχτεί σε καταθλιπτική φορολογική βαρβαρότητα, βασισμένη στη δοκιμασμένη συνταγή της Τουρκοκρατίας (όπου η δουλοπρεπής, ραγιάδικης νοοτροπίας κυβέρνηση, με διάφορα προσχήματα επιβάλλει στον ελληνικό λαό, φόρους επί φόρων και περικοπές επί περικοπών στις αποδοχές για να τον εξουθενώσει, να τον τρομοκρατήσει, να τον απελπίσει, να τον μεταβάλλει σε προσκυνημένο ραγιά, έτοιμο να υποκύψει στο οποιοδήποτε κέλευσμά της και να αρνηθεί τα ιερά και τα όσια, δηλαδή την προσωπική του ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την πίστη και την εθνική του ταυτότητα και κυριαρχία)... 
• Σε μία εποχή όπου για το μικρομεσαίο πολίτη έχει χαθεί πλήρως η πίστη και η εμπιστοσύνη στο χρηματοπιστωτικό σύστημα συνολικά, ενώ ο όρος «αφερεγγυότητα» πηγάζει κατ’ ευθείαν από αυτά τα ίδια τα σπλάχνα της «μητέρας πατρίδας»...
• Σε μία εποχή που η «μητέρα πατρίδα», φαντάζει σαν μια σύγχρονη μορφή Μήδειας, που κατασπαράζει τα ίδια τα παιδιά της...
• Σε μία εποχή όπου οι δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια που τη συνοδεύουν συντάχθηκαν δήθεν ως ένα οικονομικό σχέδιο διάσωσης της οικονομίας μιας χώρας ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα εσκεμμένο, τέλεια στημένο και δοκιμασμένο πολεμικό σχέδιο (με την επικουρία πολλών προθύμων μεταλλαγμένων συνειδησιακά Ελλήνων ήδη από τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους)...
• Σε μία εποχή που η επιστροφή και μόνο «ψιχίων» (βλέπε: έκπτωση μερικών λεπτών στη Χρονική Κάρτα Απεριορίστων Διαδρομών όταν έχουν προηγηθεί ημέρες απεργίας / δωρεάν διανομή τροφίμων και λαχανικών / παροχή κοινωνικού μερίσματος (προεκλογική απάτη / καρότο, με μαστίγιο το επικαιροποιημένο μεσοπρόθεσμο μνημονιακό πρόγραμμα) είναι αρκετά ώστε το σύνδρομο Στοκχόλμης να πάρει μορφή πανδημίας: οι άνθρωποι να θεοποιούν τους τυράννους και τους δημίους τους και να τους «φιλάνε το χέρι»...
• Σε μία εποχή που η υλική ευμάρεια εκλαμβάνεται ως «απτοποίηση» πνευματικής προόδου...
• Σε μία εποχή όπου καταπατείται βάναυσα κάθε ίχνος σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι ανθρωπιστικές αξίες έχουν μία προς μία ανατραπεί και απαξιωθεί...
• Σε μία εποχή όπου τα κεκτημένα δικαιώματα (εργασιακά και όχι μόνο) δεκαετιών έχουν βάναυσα αποδομηθεί, τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν πλήρως και με φρικιαστικό τρόπο καταπατηθεί με αποκορύφωμα τη μεταχείριση των ευρωπαϊκών λαών του νότου ως πειραματόζωα (με το χλευαστικό ακρωνύμιο PIGS) ...
• Σε μία εποχή όπου η δομική κρίση στο σύστημα εξουσίας έχει σαδιστικά μετατρέψει την εργασιακή σχέση σε «απασχόληση» επιβάλλοντας ταυτόχρονα επαναλαμβανόμενες οριζόντιες περικοπές που πλήττουν θανάσιμα τα μικρομεσαία κυρίως κοινωνικά στρώματα (μονάδα μέτρησης του φαινομένου οι καθημερινές -αποσιωπούμενες από τα ΜΜΕ- αυτοκτονίες, που οι κυβερνήτες αυτού του τόπου -και ταυτόχρονα ηθικοί αυτουργοί αυτών των πράξεων- αποδίδουν στον αδύνατο χαρακτήρα των αυτοχειριαζομένων)...
• Σε μια εποχή όπου τα ονόματα των ανθρώπων μετατράπηκαν σε νούμερα, και η κοινωνία από «σύνολο προσώπων» μετατράπηκε σε «άθροισμα ατόμων»...
• Σε μία εποχή όπου η ενότητα που επαγγέλλεται η παγκοσμιοποίηση αναφέρεται στην ισοπέδωση των ιδιαιτεροτήτων της ιδιοπροσωπίας και την ενίσχυση της ετερότητας του ατόμου...
• Σε μια εποχή όπου η αναρχικά δημιουργούμενη «Μεγά-Πολη» (mega polis) εξαφανίζει βίαια τη «Μεγαλούπολη» (στην οποία ακόμα και ο μεγάλος πληθυσμός της χαρακτηρίζεται εντούτοις από συνεκτικότητα μεταξύ των μελών της)...
• Σε μία εποχή που ο καθένας μπορεί ανενόχλητα να εξυβρίζει τα θρησκευτικά πιστεύω των συνανθρώπων του (ενώ αντίστοιχα προγραφή κυνηγάει μέχρι τέλους όποιον Μουσουλμάνο ή αλλοδαπό υπαινιχτεί και μόνο ανίερα στο όνομα του Προφήτη – βλέπε σκίτσα Μωάμεθ)...
• Σε μία εποχή που η υποκρισία φθάνει σε τέτοια όρια που και ο ίδιος ο Χριστός να ξαναερχόταν στη γη, θα τον αφήναμε όταν θα κρίναμε ότι είναι ώρα να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία, τον Εσπερινό ή κήρυγμα σε μία ενορία!...
• Σε μία εποχή που τελικά οι σύγχρονοι νεόπλουτοι Συβαρίτες, θερίζουν τους καρπούς των «προσπαθειών» τους...

Σε μία τέτοια εποχή, επανέρχεται για ακόμη μία φορά στη σκέψη και του τελευταίου αδαή πολίτη, ότι το Ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε για να ικανοποιήσει ακριβώς τις υλικές ανάγκες και τα ψυχολογικά συμπλέγματα των βορείων ευρωπαϊκών λαών έναντι του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Έπρεπε δηλαδή η χώρα αυτή να υφίσταται ως κρατική οντότητα μόνο με τη μορφή «αποικίας χρέους» των δανειστών της. Να είναι απλά ένα μικρό κρατίδιο-επινόηση, ώστε να ελέγχεται ακριβώς ως τέτοιο: ως μικρό έθνος-κράτος, «τόσο μικρό που να μην μπορεί να διαχειριστεί τον τεράστιο πλούτο του» (Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.) Σ’ αυτό το έργο στρατεύθηκαν «εθελοντικά» (για τη διάσωση όλων μας) πολλοί πρόθυμοι εργολάβοι (undertakers!), δήμιοι, δυστυχώς αυτόχθονες.

Μία πιθανή ερμηνεία του γιατί φθάσαμε σε έναν τέτοιο εξευτελισμό έρχεται κατά νου στον καταδικασμένο, βαδίζοντας προς την αγχόνη: «…διότι κατελίπομεν την οδόν της δικαιοσύνης σου και επορεύθημεν εν τοις θελήμασι των καρδιών ημών».

---