Είναι κοινός ισχυρισμός, όχι μόνο εγχώριος αλλά και διεθνής (από όσους τουλάχιστον αντιλαμβάνονται και δείχνουν να ενδιαφέρονται για τα όσα υφίσταται η πειραματοχώρα Ελλάδα), πως ο ελληνικός λαός, κάτω από τις τρέχουσες συνθήκες καταδυνάστευσης και παραβίασης του συντάγματος, έχει καθυστερήσει να αντιδράσει. Ο βαθμός προσαρμοστικότητάς του καταγράφεται ως ανησυχητικός.
Και ενώ ο σύγχρονος μέσος Έλληνας τηλεθεατής βλέπει άλλες χώρες να παλεύουν με την κακή τους μοίρα, η δική του περίπτωση τελικά καταντάει σαπουνόπερα. Στο κάτω-κάτω δεν χύθηκε ακόμα αίμα από πυρά αντιμαχόμενων παρά μόνο από αυτοκτονίες. Ούτε οι αντιφρονούντες πετιούνται από τις ταράτσες (όπως στην Αίγυπτο, βλέπε: Κυριακή, 07/07/2013). Αυτός ο Έλληνας δεν μπορεί να αποκολληθεί από τα ΜΜΕ (Μαζικά Μέσα Εντυπωσιασμού!) και να αποκαταστήσει επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα ακριβώς όπως κάποιοι άλλοι, πάσχοντες από το «Σύνδρομο Εθισμού με το Διαδίκτυο» (Internet Addiction Disorder) προτιμούν τη διαδικτυακή συνεύρεση (εικονική ανυπαρξία) από τον έρωτα ως κλήση στην «πρόσωπο προς πρόσωπο» οικοδόμηση σχέσεων ύπαρξης και ζωής. Και επειδή γνωρίζει ότι ένα παραμύθι έχει κατά κανόνα αίσιο τέλος, περιμένει φαινομενικά απαθής στον καναπέ του μέρα με τη μέρα να ακούσει από τα ΜΜΕ το περιπόθητο αίσιο τέλος, χάνοντας, επίσης φαινομενικά, πολύτιμο χρόνο. Πρόκειται άραγε για πραγματικό «άραγμα στον καναπέ», ως ένα είδος «αδιόρατου» τιμήματος για την εξαγορά του από τα ΜΜΕ ή μήπως η φαινομενική αυτή αδρανοποίηση αποτελεί μία ιδιαίτερη μορφή αντίδρασης, αν και σε «ώτα μη ακουόντων»;
Ένα πρώτο επίπεδο εξαγωγής συμπερασμάτων, ίσως επιπόλαιο, θα προέκυπτε από τα παραπάνω εάν επρόκειτο για παραμύθι. Όμως δεν πρόκειται για παραμύθι αλλά για ιστορική πραγματικότητα, και η χρονικότητα είναι διαφορετικού χαρακτήρα, η αντίδραση αργόσυρτη... Τόσο το παραμύθι που του αφηγούνται όσο και η πραγματικότητα που με τον δικό του τρόπο βιώνει ο μέσος Έλληνας πολίτης, είναι αμείλικτα και δεν διακρίνεται ελπίδα σωτηρίας από καμία κατεύθυνση. Γι’ αυτό και οι πρωτοφανείς για τα ελληνικά χρονικά λογοκρινόμενες αυτοκτονίες συμπολιτών μας (μία ανά 18 ώρες σύμφωνα με τις στατιστικές, όχι του Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ!). Δεν πρόκειται επομένως για ανεύθυνη καθυστέρηση αλλά για φυσική «διαντίδραση» σε θανατηφόρο εγκέντρισμα από «αόρατο» εχθρό, που φρόντισε προηγουμένως να δέσει πισθάγκωνα το θύμα του. Η εκδήλωση αυτής της διαντίδρασης θα πραγματοποιηθεί αναπότρεπτα και σε κάθε της λεπτομέρεια όταν πρώτα αποκοπεί η «νεοπλασία» που του εμφύτευσαν οι αδηφάγοι εκπρόσωποι της Νέας Τάξης Πραγμάτων, την οποία προπαρασκεύαζαν χρόνια τώρα, με τόσο έντεχνο αλλά και δόλιο τρόπο. Πρόκειται για τα ίδια αυτά άτομα που ηδονίζονται στη δημιουργία νεολογισμών προκειμένου να προσδιορίσουν επακριβέστερα το έργο τους: Κινητικότητα –προς τον εργασιακό «Καιάδα»– και Μετάταξη (αντί για Διαθεσιμότητα και Απόλυση), Οριζόντια μέτρα (αντί για Διαρθρωτικά μέτρα), Φυλετικοί νόμοι (αντί για Οδηγίες Μνημονίου), Εργασιακή Εφεδρεία, Γενόσημα (φάρμακα), Κλείδωμα Συμφωνιών («Κλείδωσαν» τα επώδυνα μέτρα από την πλευρά Σαμαρά), Ευελφάλεια, Μετενέργεια!, «Σημεία Πληρωμής Τελών Κυκλοφορίας», Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, Ανεξάρτητη Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Όροι καινοφανείς χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, κάτι σαν τα νεοκλασικά κτίσματα στην αρχιτεκτονική…
Οι καθημερινά απολυόμενοι συσσωρεύονται αργά αλλά σταθερά και συγκροτούν τον πραγματικά αγανακτισμένο λαό που, αφού οδηγηθεί στη ανέχεια, τελικά αναγκαστικά θα έχει την επανάσταση ως μόνη διέξοδο διαφυγής... Αυτός είναι ο νόμος της φύσης. Όχι οι νόμοι που υπαγορεύει η προσήλωση σε αριθμούς. Οι δυνάστες και τα εγχώρια ανδράποδά τους δεν γνωρίζουν το κρίσιμο σημείο (tipping point) στο οποίο πρέπει να σταματήσουν. Είναι καταδικασμένοι σε θάνατο «εξ απληστίας» όπως ο κάθε αφελής που δεν σταματάει να ποντάρει όταν κερδίζει στο χρηματιστήριο ή στο καζίνο παρά μόνο όταν εξουθενωθεί οικονομικά.
(Σκέψεις από κάποιον που δεν ζητάει απάντηση. Απλά κραυγάζει στον κυβερνοχώρο γιατί δεν βρίσκει μία χαράδρα που να κάνει αντίλαλο...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου