Αφότου άρχισε η Ελλάδα τη συνεργασία με τη διεθνή ολιγαρχία αγορών και τη γερμανική ηγεμονία, διάφορα κερδοσκοπικά ταμεία έχουν ενσκήψει στη χώρα μας ως «άρπαγες γύπες» (vulture funds) για να επωφεληθούν από την κρίση. Η μεθοδολογία της τρόικας είναι μία: να κερδοσκοπήσει οδηγώντας τα ήδη υπερχρεωμένα κράτη στην άβυσσο.
Η χώρα βρίσκεται σε ανθρωπιστική κρίση εξαιτίας των μνημονίων. Η κρίση όμως δεν είναι οικονομική. Είναι μάλλον νομικο-πολιτική. Το χρέος είναι εικονικό: λογιστικές εγγραφές. Η κρίση είναι πολυδιάστατη και πολυεπίπεδη, είναι κυρίως εθνική, κοινωνική, είναι κρίση πολιτισμού, και ανθρωπιστικών αξιών και θεσμών. Πρόκειται για τη «μεγαλύτερη καθίζηση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού εν καιρώ ειρήνης»... Τα ατομικά / ανθρώπινα δικαιώματα έχουν καταργηθεί (βλέπε τις αμέτρητες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που ταχύρυθμα ψηφίζει η βουλή αλλά και τις παραβιάσεις Ατομικών και Κοινωνικών Δικαιωμάτων, άρθρα 10, 16, 21, 22, ...). Οι βασικές έννοιες περί εθνικής κυριαρχίας έχουν ανατραπεί και όση έχει απομείνει έχει πλέον εκχωρηθεί σε αδηφάγους ανέντιμους αλλοδαπούς (ανέντιμους διότι ξεχνούν τα δικά τους χρέη, αλλά αυτό είναι ένα άλλο τεράστιο ζήτημα …). Η εθνική συνείδηση έχει, προς το παρόν, απολεστεί. Ο λαός σύρεται σε διεθνή εξευτελισμό και πλήρη εξαθλίωση. Το Σύνταγμα βρίσκεται σε αναστολή, σε συρρίκνωση. Όλα αυτά βέβαια με τη σιωπηρή υποβοήθηση των εκάστοτε κυβερνώντων. Οι ελληνικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις εργάστηκαν με ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα για το σκοπό αυτό και στις ημέρες μας βρίσκονται στα «τελειώματα»: ολοκληρώνουν το εγκληματικό (κατά το κοινό ποινικό δίκαιο) έργο τους υποστηρίζοντας ίδια και απαράλλακτα μία μεθοδολογία ξεπουλήματος. Και είναι αξιοπερίεργο το πόσο χαμηλόφωνα αξίωσαν τις γερμανικές αποζημιώσεις (κάτι που θα έπρεπε να βρίσκεται στην κορυφή κάθε ημερήσια διάταξης κάθε συνάντησης ντόπιων πολιτικών με αντιπροσώπους των δανειστών μας) ή την επιστροφή των γερμανικών δανείων. Μέσα σ’ αυτό το διαρκώς μεταλλασσόμενο, ειδεχθές κοινωνικο-οικονομικό πλαίσιο (όσον αφορά τουλάχιστον στη συνταγματικότητά του), που προετοίμασε μία ανίερη συμμαχία ξένων και ντόπιων παραγόντων (μια στενή συνεργασία ανάμεσα στους αλληλέγγυους, κατά τα άλλα, ευρωπαίους εταίρους μας από τη μια, και τους εσωτερικούς «Εφιάλτες» από την άλλη, τους προερχόμενους εν πολλοίς από τις τάξεις αυτών που είναι ταγμένοι από το Σύνταγμα και τους νόμους να υπηρετούν το λαό και να προασπίζονται τα συμφέροντα του Έθνους), συνεργείται μία σταδιακή καταστροφή, ερήμην των πολιτών, και επιβάλλεται από την τρόικα αφού συνυπογράφτηκε από την πλειοψηφία των βουλευτών. Τα κείμενα των μνημονίων δεν μελετήθηκαν από τους βουλευτές, ούτε καν ξεφυλλίστηκαν. Δεν υπήρχε χρόνος είχε το θράσος να παραδεχθεί ένας από αυτούς. Μέσα σε λίγες ώρες, αυθημερόν, έπρεπε να υπογράψουν εκατοντάδες σελίδες, γραμμένες στην αγγλική γλώσσα. Αλλά ακόμα και εάν κανείς είχε τον τρόπο να τις διαβάσει, δεν θα τολμούσε να εκφράσει την προσωπική του άποψη υπό την απειλή να διαγραφεί από το κόμμα του... «Θα έλεγε ... κανείς ότι το νεότερο ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε για να μην είναι ελληνικό» (Χρήστος Γιανναράς, επιφυλλίδα στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 25/03/2007).
Μέσα στο ίδιο αυτό κοινωνικο-οικονομικό πλαίσιο, κάτω από αυτές τις κοινωνικές συνθήκες, αντηχεί έντονα η μομφή προς τον μέσο Έλληνα πολίτη από μία μεγάλη μερίδα φιλο-μνημονιακών δημοσιογράφων, αυτών δηλαδή που, ως μόνοι γνώστες της «συνταγής σωτηρίας», συγχέουν την εξυπηρέτηση του γενικού καλού με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αφεντικών τους. Τα μνημονιακά ΜΜΕ, φερέφωνα των «Εφιαλτών», κατηγορούν τον απλό, μέσο Έλληνα πολίτη, ως βασικό υπεύθυνο για το εθνικό μας κατάντημα. Τον προσβάλουν και υποτιμούν τη νοημοσύνη του επαναλαμβάνοντας διατεταγμένα τον εαυτό τους λέγοντας: «Εσείς που ψηφίσατε το τάδε κόμμα ή τον δείνα πολιτικό και όχι εμάς (το τελευταίο εννοείται)» ή «Εσείς που κάθεστε αδρανείς στον καναπέ», «… που κάθεστε επί του καναπέος
Όμως αυτός ο πολίτης δεν ξεχνάει ότι ήδη από την εποχή που τα ΜΜΕ δεν είχαν πλήρως αποκαλύψει το πραγματικό τους πρόσωπο, οι Έλληνες ηγέτες κατηγορούσαν απροκάλυπτα και αυτή ακόμα τη χώρα που κυβερνούσαν: ο Κ. Καραμανλής, ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, είχε αποκαλέσει την Ελλάδα «ένα απέραντο φρενοκομείο». Ο Γ. Παπανδρέου είχε δηλώσει στους Ευρωπαίους ηγέτες ότι κυβερνάει μια «χώρα διεφθαρμένη». Ο Παπακωνσταντίνου (ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Παπανδρέου) παρομοίασε την Ελληνική Οικονομία με τον Τιτανικό. Ο Ευάγ. Μεϊμαράκης, όντας πρόεδρος της Βουλής διαπίστωσε ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι μπουρδέλο,. Και ο Θ. Πάγκαλος (ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ΓΑΠ) παραδέχθηκε ότι επί 30 χρόνια εκλέγεται με το σύστημα του «εξαγορασμένου σταυρού στα ψηφοδέλτια» ή το ανεπανάληπτα απαξιωτικό που ανέφερε σε μία του συνέντευξη πως οι Αγανακτισμένοι που κατέβαιναν στις πλατείες της χώρας και συμμετείχαν στις μαζικές πορείες και τα συλλαλητήρια (δηλαδή πάνω από 2 εκατομμύρια Έλληνες) δεν ήταν τίποτα άλλο, από ένα μείγμα από κομμουνιστές, φασίστες και μαλάκες… Σύνοψη όλων η μομφή «μαζί τα φάγαμε...».
Tέλος, οι διαφημίσεις, το απαραίτητο «μπαχαρικό» των καθημερινών ειδήσεων, θλίβουν όλο και περισσότερο τους πολίτες, οι οποίοι, με τη συγκεκριμένη τους απεγνωσμένη πράξη (μία αυτοκτονία ανά 18 ώρες όπως καταγράφουν οι στατιστικές) ειρωνεύονται μακάβρια και αμφισβητούν την πραγματικότητα. Μα σε ποιους τέλος πάντων απευθύνονται, δημοσιογράφοι και διαφημίσεις; Σε κατάκοιτους, ηλικιωμένους ή σε αργόσχολους; Γιατί αυτοί που επιβιώνουν αξιοπρεπώς δεν χάνουν το χρόνο τους αναλισκόμενοι σ’ αυτό το φιάσκο των ΜΜΕ. Αν μάλιστα αναλογιστεί ο μέσος Έλληνας πολίτης ότι όση ώρα ακούει ραδιόφωνο ή βλέπει τηλεόραση, όσην ώρα δηλαδή χάνει την ώρα του σε αβέβαιες πληροφορίες ή κουτσομπολιά, οι παρουσιαστές και τα επιτελεία τους (χρυσο-) πληρώνονται, τότε θα αντιληφθεί πόσο μεθοδικά βυθίζεται ολόκληρη η κοινωνία στον κρετινισμό της ποδοσφαιρολαγνείας (ταυτισμένης με τη θρησκεία – βλέπε ονομασία του νέου γηπέδου της ΑΕΚ σε «Αγια-Σοφιά»), στον κρατικό τζόγο, στον πρωτογονισμό των εμπορικών MME, …
Και εν μέσω όλων αυτών των καταστάσεων, οι κατήγοροι δημοσιογράφοι δεν αμελούν όταν πρόκειται για τις διακοπές τους. Αφήνουν τους ακροατέςπελάτες στη μιζέρια τους μέχρι να επιστρέψουν και να τους παραλάβουν από εκεί ακριβώς που τους άφησαν. Πώς να μείνει χρόνος για επανάσταση όταν ο μέσος Έλληνας πολίτης (ο συνδρομητής των διαφόρων προσφερόμενων τηλεοπτικών προσφορών), πρέπει να βλέπει και ταυτόχρονα να στέλνει μηνύματα (SMS) στα διάφορα ερωτήματα των εκπομπών για να συμμορφωθεί στις ιδέες του marketing της εκπομπής και έτσι να ζητιανέψει με εύσχημα τρόπο κάποιο προσφερόμενο «καθρεφτάκι». Και στο τέλος κάθε εκπομπής κλείνει ραντεβού για την επόμενη μέρα, την ίδια ακριβώς ώρα. Μέχρι τότε προτρέπεται να μην αλλάξει ραδιοφωνική ή τηλεοπτική συχνότητα. Εν τω μεταξύ βέβαια, έχει να παρακολουθήσει αμέτρητες ταινίες ή ποδοσφαιρικούς αγώνες, για να μην αναφερθεί κανείς και σε άλλες ενδιαφέρουσες αθλητικές εκδηλώσεις όπως ο «Μαραθώνιος Αυνανισμού» (Masturbate-athon, California…). Μα, αλήθεια, υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που ενδιαφέρονται για περισσότερα ψηφιακά κανάλια, και «πλούσιο τηλεοπτικό περιεχόμενο για όλη τη οικογένεια», με αμέτρητες ζωντανές μεταδόσεις αγώνων την εβδομάδα και χιλιάδες κινηματογραφικές ταινίες το χρόνο ενώ άλλοι συνεχίζουν να ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων; Και εάν υπάρχουν, μη έχοντας ακόμη νοιώσει στο πετσί τους την κρίση, δεν διαθέτουν ίχνος σεβασμού προς τους πάσχοντες συμπατριώτες τους; Δεν πενθούν με τη στάση τους ώστε να απέχουν από τη Eurovision, τις τουρκικές τηλεσειρές ή τα πάσης φύσεως διεθνή ποδοσφαιρικά και άλλα πρωταθλήματα; Πού τελικά κρύβονται όλες αυτές οι αξίες περί σεβασμού, αλληλεγγύης, κράτους προνοίας και άλλα παρόμοια που χρόνια κάποτε αποστηθίζαμε στα σχολεία μέσα από ανούσια μαθήματα και εξίσου ανούσια διδασκόμενα από δασκάλους άλλων ειδικοτήτων, όπως η Αγωγή του Πολίτη. Σαν να γνώριζαν οι τότε μαθητές το πόσο άχρηστα ήταν αυτά τα μαθήματα και απέφευγαν ενστικτωδώς την προπαγάνδα τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου