Πώς αστεία-αστεία οδηγηθήκαμε στο χάος...
Ο μέσος Έλληνας πολίτης δεν έχει πλήρως συνειδητοποιήσει και αποδεχτεί ότι τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι έπαιξαν ένα βρώμικο ρόλο υποστηρίζοντας τους καταλληλότερους πρωθυπουργούς, στην πραγματικότητα συρόμενοι πίσω τους: στήριξαν την προσχεδιασμένη επιχείρηση εξαθλίωσης του ελληνικού λαού προωθώντας μια ιδιόρρυθμη μορφή επικοινωνίας: «έσπαγαν πλάκα» με τα σαρδάμ πολιτικών («μακέτο», «κοιλαδογέφυρες», ...) είτε με τις αφελείς υποσχέσεις τους («λεφτά υπάρχουν») και την κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας («στίβος χαρτιά»). Και ο αφελής και ευκολόπιστος λαός (κυρίως το μικρο-μεσαίο κοινωνικό στρώμα) τους πίστεψε και πήγε γελώντας στο ικρίωμα του δήμιου του...
Ποιος γνωρίζει τη σωστή συνταγή ανάκαμψης...
Πολλοί μνημονιακοί δημοσιογράφοι και ομοϊδεάτες τους καλεσμένοι σε τηλεοπτικά παράθυρα ή ραδιοφωνικά στούντιο, αναλίσκονται καθημερινά κοκορευόμενοι ότι οι ίδιοι θα έπαιρναν τις ενδεδειγμένες αποφάσεις για ανάπτυξη, και απορούν πώς αυτό διαφεύγει των πολιτικών. Ισχυρίζονται, προσκομίζοντας «αδιαμφισβήτητα» τεκμήρια, ότι η κυβέρνηση δεν σωρεύει απλώς λάθη και αστοχίες, αλλά ακολουθεί οικονομική πολιτική ακριβώς αντίθετη από τα όσα επιτάσσει η αλφαβήτα της Οικονομίας. Είναι όμως δυνατόν να τους διαφεύγει το ενδεχόμενο ότι οι πολιτικοί είναι, μεταξύ των άλλων, και πονηροί; Εάν ισχύει αυτή η υπόθεση, αυτό σημαίνει, έστω και ακούσια, συμμετοχή σε στημένο παιχνίδι. Για τους πολιτικούς το τίμημα αυτής της απαξίωσης (μέσω του διλήμματος «είτε είναι ανεπαρκείς είτε απατεώνες») είναι η αποδοκιμασία. Δεν φαίνεται να έχουν αντιληφθεί (τόσο οι θύτες όσο και οι επίδοξοι ιεραπόστολοι της καταπιεσμένης Ελλάδας...) ότι ενδεχομένως το πρόβλημα να οφείλεται στην εσκεμμένη διόγκωση της κλίμακας των ανθρωπίνων κοινοτήτων… στην εξόντωση της ενορίας… Και, κατά συνέπεια, ότι η διάσωση της χώρας απαιτεί συνένωση πολλών μικρών δυνάμεων…
Ελευθερία λόγου τύπου καρότο
Το πολιτικό μας σύστημα χαρακτηρίζεται από μία επικίνδυνη ιλαρότητα. Η φαινομενική «βλακεία» των πολιτικών κρύβει τεράστια συμφέροντα. Η δήθεν φαινομενική ελευθερία λόγου –π.χ. συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι να κατηγορούν ασύστολα και απροκάλυπτα- επιτρέπει στους αυτουργούς να συνεχίζουν το έργο τους με το κόλπο του «καρότου»: ένα μικρό καρότο στον περιορισμένο από τις παρωπίδες οπτικό ορίζοντα του υποζυγίου και τα πάντα ξεχνιούνται. Μ’ αυτό τον τρόπο οι πολιτικοί κρύβουν έντεχνα πίσω από την ανοχή τους την αδυσώπητη σκοπιμότητά τους, δηλαδή διάφορα είδη νεοταξικών πονηρευμάτων διαρπαγής χρήματος, όπως τη διεφθαρμένη χρηματοδότηση απίθανων ΜΚΟ. Πολλοί μάλιστα, και αυτή ακόμη τη σχιζοφρενική τους προσωπικότητα και αλαζονεία (οι υποψήφιοι βουλευτές θα έπρεπε επιτέλους να υποβάλλονται σε ψυχιατρική αξιολόγηση προτού υποβάλλουν την υποψηφιότητά τους). Και το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: για να εφαρμόζουν ακριβώς την αντίθετη λύση πρέπει πρώτα να έχουν προσδιορίσει πολύ καλά τη σωστή λύση... (βλέπε συνέντευξη Γιώργου Παπανδρέου στο δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου στις 3 Ιουνίου 2009).
Οι υποψήφιοι ηγέτες να κάνουν ένα βήμα μπροστά!
Συμβαίνει το εξής παράδοξο: Αφενός μεν επικρατεί η αυταπάτη σε μεγάλο ποσοστό πολιτών της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, ότι οι κυβερνώντες είναι «ανόητοι» και ανεπαρκείς και ότι και ο πιο ταπεινός πολίτης θα έπραττε καλύτερα. Ακόμα δεν έχει αποδεχθεί η πλειοψηφούσα κοινωνία ότι η κατάσταση της «κρίσης», στην οποία έχει εμπλακεί η χώρα μας, δεν είναι προϊόν λανθασμένης πολιτικής τακτικής αλλά προδιαγεγραμμένης πολιτικής βούλησης. Επομένως η ενδεδειγμένη λύση για έξοδο από την «κρίση» προαπαιτεί ανατροπή αυτής της βούλησης... Αφετέρου οι εν δυνάμει ηγέτες περιμένουν τον λαό να ξεκινήσει την επανάσταση και εκείνοι να ακολουθήσουν. Προς το παρόν κάνουν εκπομπές και δημοσιεύουν ανατρεπτικά άρθρα... Αυτή η απομυθοποίηση των πάντων μέσω των ΜΜΕ εξάντλησε και την τελευταία σταγόνα εμπιστοσύνης προς οποιονδήποτε προβάλλεται ως Ηγέτης. Τώρα όμως φράσεις όπως «Δεν γνώριζα» προσάπτει άμεση κατηγορία ευθύνης στο πρόσωπο που την εκφέρει. Και η σαχλή πλέον προτροπή περί λαϊκής εξέγερσης τι να σημαίνει άραγε; Να βγει ο κόσμος ανοργάνωτος και να εκτεθεί σε ψεκασμό; Αλίμονο εάν ο νουνεχής μέσος Έλληνας πολίτης, άκρως επιφυλακτικός πλέον με όσα έχει υποστεί, περίμενε τα ύποπτου ρόλου ΜΜΕ να τον προτρέψουν να αποφασίσει τον τρόπο αντίδρασής του. Ποιος, να κάνει τι, στο όνομα ποιου; Ποιος έχει το σθένος να αντιμετωπίσει αυτή τη νεοταξική βαρβαρότητα, απότοκο πολιτικής σκοπιμότητας… Πώς να αντιμετωπιστεί μια κοινωνική αδράνεια που κατά κύριο λόγο καλλιεργήθηκε μελετημένα και δόλια από πολιτικούς που τόσο εύκολα μεταπήδησαν από τις υποσχέσεις των «Ζαππείων» στο ανεύθυνο «ουδείς αναμάρτητος»... Έτσι οι πολιτικοί καλλιεργούν την εμμονή πως εξυπηρετούν το συμφέρον της κοινωνίας που τους εξέλεξε!
Διανόηση: δεν λείπει ο Μάρτης απ’ τη Σαρακοστή...
Εν τω μεταξύ, η σύγχρονη διανόηση του σήμερα, παρ’ όλη την πληθώρα των παρεχόμενων μέσων επικοινωνίας και πληροφόρησης, τελικά απουσιάζει από τα πράγματα. Οι ντελάληδες, τα φερέφωνα αυτών των δήθεν και πολλά υποσχόμενων ηγετίσκων, λανσάρονται με ένα μπλαζέ ύφος ως η «σύγχρονη διανόηση». Μία διανόηση όμως πρωτοφανώς μεταλλαγμένη, που «απουσιάζει» με τη θορυβώδη αλαλία της, με τρόπο που εξυπηρετεί (όλως παραδόξως) μόνο τους στόχους των «αόρατων» εισβολέων. Μία διανόηση που ο προοδευτισμός της εξαντλείται στη σύγκρουση με την παράδοση και με κοινωνικές αξίες διατηρημένες επί αιώνες. Ίσως δεν υπήρξε στο παρελθόν άλλη εποχή κρίσης όπου η απουσία ανθρώπων του πνεύματος να έγινε εντονότερα αισθητή από τη σημερινή. Και δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει ότι η διανόηση των ημερών μας, αποτελεί ιστορική συνέχεια της «γενιάς του Πολυτεχνείου». Μιας γενιάς με ιδεολογικό φορτίο έτσι όπως οι ίδιοι το επέβαλαν σε ένα διψασμένο για ελευθερία λαό αυτά τα τελευταία 35 χρόνια μετά την αντιπολίτευση. Ένα ιδεολογικό φορτίο που δεν εξυπηρέτησε παρά το βόλεμα δήθεν φορέων του και την αποχαύνωση των οπαδών του... Μία αυτοεκπληρούμενη δηλαδή πολιτική προφητεία!
Ιεραπόστολος και σεφ ο καταλληλότερος
Διανύουμε μία εποχή πολιτικής ώσμωσης, μίας ομογενοποίησης όλων των πολιτικών ιδεών. Οι «Ρομπέν των Λαών» δεν καταδέχονται καν να κοιτάξουν το βίο και την πολιτεία τους. Το πόσο εύκολα, δηλαδή, ξεπουλούν την πολιτική τους φανέλα και μεταπηδούν από ένα κόμμα με συγκεκριμένη ιδεολογία σε κάποιο άλλο που λίγο πριν λοιδορούσαν προκειμένου να περισώσουν τα κεκτημένα οφέλη τους. Ποτέ κανείς τους δεν παραδέχτηκε τα σφάλματά του, ούτε βέβαια έδειξε να ενδιαφέρεται για όλους αυτούς που παρέσυρε με τις επαναστατικές τότε, «μπαγιάτικες» πλέον αντιλήψεις του (δηλαδή αυτούς που τους ψήφισαν). Όμως ένας Λεωνίδας, ένας Μακρυγιάννης, ένας Κολοκοτρώνης, ένας Καποδίστριας, ένας Νικηταράς, ένας ηγέτης δηλαδή με στόφα πατριώτη (ακριβώς όπως αυτή που χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα, παρά τις πεποιθήσεις κάποιου Γιώργου Φίνλεϊ), δεν θα προσπαθούσε να πείσει μέσω εκπομπών ούτε βέβαια θα παρενέβαλε ευχάριστη και ελαφριά «εισαγόμενη» μουσική στο λόγο του εν μέσω πένθους. Πόσο μάλλον δεν θα άφηνε την Ελλάδα σε αναμονή εν μέσω εξελισσόμενης κρίσης για να πάει διακοπές... Με ποιον επομένως να συνασπιστεί ο απλός και ανυποψίαστος πολίτης; Φαίνεται δεν έχει περάσει από το μυαλό αυτών που προτρέπουν ότι κανένας από τους ήδη υπάρχοντες δεν πληροί προδιαγραφές Ηγέτη. Αυτό ακριβώς αποτελεί και την απέλπιδα και τρομακτική προοπτική των ημερών μας: η ανυπαρξία εναλλακτικής λύσης. Κανείς δεν μπορεί να του εγγυηθεί με πειθώ την κοινωνική ενότητα μέσα από την υπέρβαση των διαφορών και το σεβασμό της ετερότητας.
Η ψυχολογία του ψηφοφόρου: βολικά αποχαυνωμένη
Αλίμονο εάν κανείς δεν βρει τη γνήσια, ηγετική προσωπικότητα που του ταιριάζει (μία προσωπικότητα αγνή και άδολη, νέα στην πολιτική, χωρίς να προέρχεται κατ’ ανάγκη από εύπορη οικογένεια / να είναι γ-όνος εύπορης οικογένειας) και ενταχθεί σε κάποιον με παραπλήσια ιδεολογία, που μέχρι προ τινος υπηρετούσε τα κόμματα του κατεστημένου. Η αντιμνημονιακή θέση κατάντησε στυλ και αποτελεί μάσκα εξαπάτησης της κοινωνίας. Ένα ακόμη κόλπο δηλαδή, όπως ακριβώς και ο αργόσυρτος θάνατος που επιβλήθηκε στο λαό, ακριβώς έτσι ώστε η ψυχολογία του κόσμου να κρατιέται προμελετημένα κάτω από το κατώφλι της αγανάκτησης και της έκρηξης… Μετατρέπουν την αγανάκτηση σε απελπισία και κατάθλιψη, που οδηγεί στο μοιραίο χωρίς αντιδράσεις (ελεγχόμενα βολική αποχαύνωση – Comfortably numb, Pink Floyd).
Όμως ένας βιασμένος λαός δεν διαθέτει διπλωματικό τρόπο στις αντιδράσεις του, απαξιώνει τον κώδικα και τα πρωτόκολλα καλής συμπεριφοράς. Η ευγένεια παραμερίζεται στη συνείδησή του και αναζητάει, κατά κανόνα, εκδίκηση. Είναι επομένως κρίσιμο το σημείο όπου ο μέσος Έλληνας πολίτης περνάει από την οργή στη φαινομενική απάθεια (βλέπε «καναπέ»). Τότε οι αναφορές του σε οιασδήποτε μορφής καλοσύνη και ανοχή παύουν να υφίστανται και οι λαϊκές αντιδράσεις γίνονται απρόβλεπτες. Μία συνολική κοινωνική απεργία μέχρις εσχάτων (τύπου Γκάντι) ίσως να έδινε κάποια λύση... Μέχρι τότε, οι κυβερνώντες θα συνεχίσουν να θεωρούν τις μεμονωμένες αντιδράσεις «κύκνεια άσματα» συντεχνιών...
Κοινωνική συμπόρευση: όνειρο θερινής νυκτός!
Και ενώ η μαζική γενοκτονία καλά κρατεί, το «παγκόσμιο συνδικάτο της διαφθοράς» (κατά τον Βλαντιμίρ Πούτιν) επιβάλλει αργά και σταθερά τον επιδιωκόμενο στόχο του: τον εθνικό αποχρωματισμό. Ο ελληνικός λαός φαίνεται να δυσκολεύεται να ενωθεί σε ένα σώμα, για ένα κοινό σκοπό, παραμερίζοντας τις διαφορές του. Καμία από τις αναρίθμητες αντι-μνημονιακές ομάδες που έχουν ήδη αρχίσει να σχηματίζονται, πρώην φιλελεύθεροι βολεμένοι με τη μάσκα του επαναστάτη και του προστάτη του λαού, δεν καταδέχεται να συνεργαστεί με μία άλλη παραπλήσια... Αυτό τουλάχιστον διδάσκει η ιστορία («Μην ειπούν στο στοχασμό τους, τα ξένα έθνη αληθινά: / Εάν μισούνται ανάμεσό τους, / Δεν τους πρέπει ελευθεριά», Διονύσιος Σολωμός, Ύμνος εις την Ελευθερίαν, 147). Πάντα θα υπάρχει το δίπολο «πολλές μικρές ομάδες» (με διαφορετική ιδεολογία, που δεν ανέχονται καμία προσαρμογή στη μικρο-ιδεολογία τους στο όνομα της συμπόρευσης με άλλες συναφούς ιδεολογίας ομάδες) και «η ολιγαρχία» (που δεν ενδι-αφέρεται διόλου για το εθνικό παρά μόνο στυγνά για το δικό της συμφέρον).
Το νόστιμο φαγητό μαγειρεύεται σε χαμηλή θερμοκρασία
Προς το παρόν η κοινωνία δείχνει να χρειάζεται επιπλέον χρόνο για χάσιμο, πέραν από αυτόν που δαπανάται για ανούσιες γραφειοκρατικές διαδικασίες, όπως τη συγκέντρωση και τακτοποίηση των λιανικών αποδείξεων για την εφορεία, δήλωση ξανά και ξανά του περιουσιολογίου, του κτηματολογίου, των ακάλυπτων, των ημι-υπαίθριων, των πάσης φύσεως φορολογικών εντύπων, κλπ. κλπ. Η δυνατότητα ενημέρωσης απαιτεί χρόνο, οξυμένη κρίση, και γνώση. Τίποτα ορατό δεν μοιάζει να είναι αυτό που φαίνεται!... Χρειάζεται αποκωδικοποίηση. Τα πάντα συνοψίζονται κρυμμένα πίσω από ανθρωποειδή με ανέκφραστα προσωπεία και γκρίζα κοστούμια. Νέες μέθοδοι και τακτικές είναι απαραίτητες και πρέπει να επινοηθούν. Τα τόξα και τα βέλη, ακόμη και τα πυρηνικά όπλα, είναι ήδη πεπαλαιωμένα μέσα αντίστασης στη νεοταξικού τύπου κυριαρχία...
(Σκέψεις από κάποιον που δεν ζητάει απάντηση. Απλά κραυγάζει στον κυβερνοχώρο γιατί δεν βρίσκει μία χαράδρα που να κάνει αντίλαλο...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου